آیه 9 سوره زمر

أَمَّنْ هُوَ قانِتٌ آناءَ اللَّيْلِ ساجِداً وَ قائِماً يَحْذَرُ الْآخِرَةَ وَ يَرْجُوا رَحْمَةَ رَبِّهِ قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَ الَّذِينَ لا يَعْلَمُونَ إِنَّما يَتَذَكَّرُ أُولُوا الْأَلْبابِ «9»

پس مى‌فرمايد آيا اين كافر معاند بهتر است، أَمَّنْ هُوَ قانِتٌ‌: يا كسى كه ايستاده دعا كننده است در اثناى نماز، يا هميشه قائم است به وظائف عبادت، يا قارى قرآن است، آناءَ اللَّيْلِ‌: در ساعتهاى شب.

مؤيد قول اول است روايت حضرت باقر عليه السلام كه مراد از اين، متهجد است در نماز شب قنوت خواند، «1» يعنى كسى كه در نماز شب به قنوت مشغول است.

ساجِداً وَ قائِماً: در حالتى كه سجده كننده است مر خداى را و قيام نماينده، يعنى گاهى در سجده گاهى در قيام، يَحْذَرُ الْآخِرَةَ: ترسد عذاب آخرت را، وَ يَرْجُوا رَحْمَةَ رَبِّهِ‌: و اميد دارد بخشايش پروردگار خود را، يعنى با وجود كثرت عبادت مردد است ميان خوف و رجاء.

تبصره:

آيه اشعار است به آنكه مقام خوف و رجاى مؤمن مساوى است، و در حديث وارد شده: لو وزن خوف المؤمن و رجائه لاعتدلا: اگر موازنه كنند خوف و رجاء مؤمن را، هر آينه معتدل باشد. «2»

تتمه:

حضرت امير المؤمنين عليه السلام شبى با قنبر در كوچه كوفه مى‌گذشت،

«1» مجمع البيان (چ 1401 ق) ج 4 ص 491.

«2» به اين مضامين، اصول كافى، كتاب الايمان و الكفر، باب الخوف و الرجاء (ج 2 ص 55)

جلد 11 - صفحه 225

به خانه‌اى رسيد، يكى اين آيه مى‌خواند: «أَمَّنْ هُوَ قانِتٌ آناءَ اللَّيْلِ ساجِداً وَ قائِماً ...» قنبر گويد: من آنجا توقف كردم، حضرت گذشت، باز نگريست فرمود: قنبر چرا ايستاده‌اى؟ گفتم: يا امير المؤمنين آوازى حزين از اين خانه به گوش مى‌رسد.

فرمود: يا قنبر، نوم على يقين خير من عبادة فى شكّ: خواب نمودن با يقين اعتقاديه بهتر است از عبادت در شك. من تعجب نمودم، درب آن خانه را نشان كردم. روز آنجا رفتم، تفحص او نمودم، معلوم شد خانه منافقى بود، عرض كردم: يا امير المؤمنين از كجا دانستى آن منافق است؟ فرمود: راعى چگونه رعيت را نشناسد و عالم به خزائن پادشاهى نباشد. «1» بعد از نفى استواى فريقين در قوه عمليه، سلب استواى آنها فرمايد در قوه علميه و مى‌فرمايد:

قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ‌: بگو آيا مساوى و برابرند آنكه مى‌دانند دلايل توحيد و معارف الهيه را، وَ الَّذِينَ لا يَعْلَمُونَ‌: و آنانكه علم ندارند به معارف الهيه، جاهلند به حقايق ربانيه؛ «استفهام انكارى» يعنى مساوى نيست عالم به علم دين با جاهل به مناهج يقين، إِنَّما يَتَذَكَّرُ أُولُوا الْأَلْبابِ‌: اينست و جز اين نيست كه متذكر شوند به امثال اين آيات صاحبان عقل خالص از شوائب و اوهام.

تحقيق:

از جمله قضايائى كه عرف و عقل و شرع به حكومت آن متحدند، عدم تساوى عالم با جاهل باشد. بيان جهت عقليه: معقولات منقسم شوند به موجود و معدوم، و شك نيست كه موجود اشرف باشد؛ موجود هم منقسم شود به جماد و نامى، و شك نيست كه نامى اشرف باشد؛ نامى هم منقسم شود به حساس و غير آن، و شك نيست كه حساس اشرف باشد؛ حساس هم دو قسم شود عاقل و غير عاقل، و شك نيست كه عاقل اشرف باشد؛ عاقل هم منقسم شود به عالم و جاهل، شك نيست كه عالم اشرف باشد؛ پس عالم اشرف معقولات خواهد بود، بنابراين هيچ چيز به مقام علم و عالم نخواهد رسيد.

«1» منهج الصادقين، ج 8، ص 79. و حديث در غرر الحكم و درر الكلم (با ترجمه و چاپ دانشگاه تهران) ج 6، ص 170 رقم 9958 بجاى عبادة، صلاة ذكر كرده است.

جلد 11 - صفحه 226

فرمود حضرت پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله: فضل العالم على العابد كفضلى على ادناكم: فضيلت عالم بر عابد مانند فضيلت من است بر پست‌ترين شما «1».

2- فرمود آن حضرت: اغد عالما او متعلّما او مستمعا او محبّا لهم و لا تكن الخامس فتهلك: «2» هر صبحگاه باش عالم يا متعلم يا مستمع علم يا دوستدار علم، و نبوده باش پنجمى كه هلاك شوى.

3- حضرت صادق عليه السلام فرمايد: انّ النّاس رجلان: عالم و متعلّم و سائر النّاس غثاء، فنحن العلماء و شيعتنا المتعلّمون و سائر النّاس غثاء: «3» مردم دو مردند:

عالم و متعلم، و ساير مردم خاشاك هستند كه سيل آورد. پس مائيم علماء، و شيعيان ما متعلمين‌اند، و ساير مردم غثاء هستند.

4- حضرت صادق عليه السلام فرمايد: نحن الّذين يعلمون و عدوّنا الّذين لا يعلمون و شيعتنا اولوا الالباب: «4» مائيم آنان كه عالمند و دشمنان ما نادان و شيعيان ما اولوا الالباب هستند.

مراد از اين علم علم به معارف الهيه و احكام شرعيه كه امر به آن شده.

در ديوان منسوب به مولا امير المؤمنين عليه السلام است:

الناس من جهة التمثال اكفاء

ابوهم ادم و الام حواء

فان يكن لهم من اصلهم شرف‌

يفاخرون به فالطين و الماء

لا فضل الا لاهل العلم انهم‌

الى الهدى لمن استهدى ادلاء «5»

«1» احاديث در فضيلت عالم: اصول كافى ج 1، كتاب فضل العلم، احتجاج طبرسى ج 1، باب 1 فضل العلماء و نيز بحار الانوار ج 1 ص 162 تا آخر و ج 2 تماما در مورد علم و فضيلت عالم و متعلم است.

«2» بحار الانوار، ج 1، ص 195، ح 13.

«3» بحار الانوار، ج 1، ص 194، ح 8.

«4» نورالثقلين، ج 4، ص 479، ح 21. و نيز مجمع البيان ج 4 ص 491.

«5» ابتداى ديوان منسوب به امير المؤمنين جمع و ترتيب: عبد العزيز الكرم، ناشر المكتبة الشعية.

جلد 11 - صفحه 227

خَلَقَكُمْ مِنْ نَفْسٍ واحِدَةٍ ثُمَّ جَعَلَ مِنْها زَوْجَها وَ أَنْزَلَ لَكُمْ مِنَ الْأَنْعامِ ثَمانِيَةَ أَزْواجٍ يَخْلُقُكُمْ فِي بُطُونِ أُمَّهاتِكُمْ خَلْقاً مِنْ بَعْدِ خَلْقٍ فِي ظُلُماتٍ ثَلاثٍ ذلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمْ لَهُ الْمُلْكُ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ فَأَنَّى تُصْرَفُونَ «6» إِنْ تَكْفُرُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ عَنْكُمْ وَ لا يَرْضى‌ لِعِبادِهِ الْكُفْرَ وَ إِنْ تَشْكُرُوا يَرْضَهُ لَكُمْ وَ لا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرى‌ ثُمَّ إِلى‌ رَبِّكُمْ مَرْجِعُكُمْ فَيُنَبِّئُكُمْ بِما كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ «7» وَ إِذا مَسَّ الْإِنْسانَ ضُرٌّ دَعا رَبَّهُ مُنِيباً إِلَيْهِ ثُمَّ إِذا خَوَّلَهُ نِعْمَةً مِنْهُ نَسِيَ ما كانَ يَدْعُوا إِلَيْهِ مِنْ قَبْلُ وَ جَعَلَ لِلَّهِ أَنْداداً لِيُضِلَّ عَنْ سَبِيلِهِ قُلْ تَمَتَّعْ بِكُفْرِكَ قَلِيلاً إِنَّكَ مِنْ أَصْحابِ النَّارِ «8» أَمَّنْ هُوَ قانِتٌ آناءَ اللَّيْلِ ساجِداً وَ قائِماً يَحْذَرُ الْآخِرَةَ وَ يَرْجُوا رَحْمَةَ رَبِّهِ قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَ الَّذِينَ لا يَعْلَمُونَ إِنَّما يَتَذَكَّرُ أُولُوا الْأَلْبابِ «9» قُلْ يا عِبادِ الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا رَبَّكُمْ لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا فِي هذِهِ الدُّنْيا حَسَنَةٌ وَ أَرْضُ اللَّهِ واسِعَةٌ إِنَّما يُوَفَّى الصَّابِرُونَ أَجْرَهُمْ بِغَيْرِ حِسابٍ «10»

ترجمه‌

آفريد شما را از يك تن پس آفريد از او زنش را و ايجاد كرد براى شما از چهارپايان هشت جفت مى‌آفريند شما را در شكمهاى مادرانتان آفريدنى بعد از آفريدنى در تاريكيهاى سه گانه اينست خداوند پروردگار شما مر او را است پادشاهى نيست خدائى جز او پس كجا برگردانده ميشويد

اگر نا سپاسى‌

جلد 4 صفحه 485

كنيد پس همانا خدا بى‌نياز است از شما و نمى‌پسندد براى بندگان خود ناسپاسى را و اگر شكر كنيد مى‌پسندد آنرا براى شما و برنميدارد بردارنده بار گرانى بار گران ديگرى را پس بسوى پروردگار شما است بازگشت شما پس خبر ميدهد شما را بآنچه كه ميكرديد همانا او دانا است بآنچه در سينه‌ها است‌

و چون برسد بانسان بدحالى و گزندى ميخواند پروردگارش را بازگشت كنان بسوى او پس چون ببخشد باو نعمتى از خود فراموش ميكند آنچه را كه بود ميخواند براى دفع آن از پيش و قرار ميدهد براى خدا همتايانى تا گمراه كند از راه او بگو برخوردار باش بكفر خود اندكى همانا تو از اهل آتشى‌

آيا كسيكه او عبادت كننده است در اوقات شب سجده‌كنان و ايستاده بيم دارد از سراى آخرت و اميد دارد رحمت پروردگار خود را بگو آيا يكسانند آنانكه ميدانند و آنها كه نميدانند جز اين نيست كه پند ميگيرند خردمندان‌

بگو اى بندگان من كه گرويديد بترسيد از پروردگارتان براى آنانكه نيكى كردند در اين جهان نيكى است و زمين خدا وسيع است جز اين نيست كه تمام داده ميشود به صبر كنندگان پاداششان بيشمار.

تفسير

خداوند منّان در مقام بيان قدرت و نعمت خود ميفرمايد كه خلق فرمود شما را از يكنفر كه حضرت آدم ابو البشر باشد پس آفريد از فاضل طينت او جفتش حوّاء را كه شرح آن مفصّلا در اوّل سوره نساء گذشت و نيز خلق فرمود براى شما از شتر و گاو و گوسفند و بز هشت جفت چنانچه در احتجاج از امير المؤمنين عليه السّلام نقل نموده كه مراد از انزال خدا در اين آيه خلق او است آنها را و اين براى آنستكه فيض از عالم غيب نازل و بعالم شهود ميرسد و باران از آسمان ميآيد و گياه ميرويد و حيوان از آن متولد ميشود و لفظ ثمّ بمناسبت تراخى خلق حوا است از خلق آدم عليه السّلام كه مستفاد از كلام است نه خلق بنى آدم و مراد از جفت نر و ماده هر يك از اين چهار نوع حيوان است باعتبار دو صنف اهلى و وحشى از گاو و گوسفند و بز و دو صنف عراب و بختى از شتر يا مراد هر يك از نر و ماده آن چهار نوع است باعتبار آنكه هر يك جفت ديگر است يا مراد صنف است چون نر و ماده هر حيوانى دو صنف از آن حيوانند و در هر حال مراد همان هشت جفت‌

جلد 4 صفحه 486

مذكور در سوره انعام است كه بعضى از اخبار دالّه بر معناى اوّل آنجا گذشت و خداوند خلق مى‌فرمايد شما را در شكمهاى مادرانتان خلقى بعد از خلقى از نطفه و علقه و مضغه و استخوانهاى برهنه از گوشت و پوشيده شده بآن و خلق آخر كه آن انسان كامل است و اشرف مخلوقات كه اگر خود را بمقام لايق خويش برساند از ملك برتر شود و اين مراتب را در سه تاريكى سير مينمايد كه تاريكى شكم و تاريكى رحم و تاريكى مشيمه باشد چنانچه در مجمع از امام باقر عليه السّلام و در توحيد از امام صادق عليه السّلام و قمّى ره نقل نموده و مشيمه پوستى است كه در رحم روى بچه كشيده شده اين چنين قادر مقتدرى خداوند و پروردگار شما است و مالكيّت ملك وجود اختصاص باو دارد و سلطنت حقّه حقيقيّه از آن او است و معبود بحقّى جز او نيست و با اينهمه جهات استحقاق براى پرستش و ستايش چگونه از او منصرف ميشويد و بپرستش جماداتيكه بهيچ وجه لياقت ندارند مى‌پردازيد و اگر جمله كائنات كافر گردند بر دامن كبرياش ننشيند گرد چون او بى‌نياز از مردم و عبادت آنها و مأمون از معصيتشان است ولى راضى بكفر آنها نيست چون ميداند براى آنها ضرر دارد خداوند بندگان خود را دوست دارد و از پدر و مادر مهربان بآنها مهربانتر است و ارحم الرّاحمين است چگونه راضى ميشود بندگانش در دنيا بمضارّ كفر گرفتار و در آخرت به تبعات آن دچار شوند و اگر شكرگزارى نمايند از نعم بى‌پايان او باطاعت و ترك معصيت مى‌پسندد آن شكرگزارى را از آنها و خشنود ميشود بآن چون سعادت دنيا و آخرت آنها در آن است بيشتر از پدر مهربانى كه راضى و خشنود ميشود از پسرى كه تحصيل ميكند موجبات ترقّى و تعالى و خوشبختى خود را و قمّى ره فرموده مراد از كفر در اينجا كفران نعمت است و در محاسن نقل نموده كه كفر اينجا خلاف مذهب حقّ و شكر ولايت و معرفت است و هيچ كس بار گران ديگرى را بدوش نميگيرد يعنى هر كس كه گناهى بر گردن دارد ضررش بخودش ميرسد نه بغير و بازگشت همه در قيامت بحكم خدا است پس آگاه ميكند آنها را از اعمال خوب و بدشان بمحاسبه و مجازات حتى نيّتهاى قلبى و ارادات باطنى بندگان را كه بارز نشده و در كمون سينه آنها مانده است خدا ميداند و با آنها حساب ميكند اگرچه بر آنها عقاب نفرمايد و تحقيق اينمعنى در ذيل آيه‌

جلد 4 صفحه 487

شريفه‌ إِنْ تُبْدُوا ما فِي أَنْفُسِكُمْ أَوْ تُخْفُوهُ يُحاسِبْكُمْ بِهِ اللَّهُ‌ گذشت و چون در كمون ذات هر كس اعتراف بتوحيد حقّ وجود دارد نهايت آنكه هوى و هوس نفسانى و تمايلات شهوانى منصرف مينمايد شخص را از عمل بمقتضاى آن وقتى كه بانسان گزند و ضرر و بلا و محنتى برسد قهرا متوجه بخدا ميشود و تضرّع و زارى ميكند و رفع آن بلا را از او ميخواهد و چون تفضّل و احسان الهى شامل حال او گشت و متنعّم بنعمت حق شد فراموش ميكند آن گرفتارى خود را كه براى رفع آن متوسل بعنايت الهى شده بود يا آن دعا و تضرّع و زارى خود را كه بدرگاه خدا ميكرد پيش از رفع بلا و قرار ميدهد براى خداوند امثال و اقرانى در عبادت و اطاعت از بت‌ها و بندگان خدا تا در نتيجه گمراه شود و گمراه كند خلقى را از راه خدا پرستى و اين بسيار صفت بدى است چون انسان بايد در هيچ حال احوال سابقه خود را فراموش نكند و اگر از كسى در وقت گرفتارى باو خيرى رسيد در زمان وسعت در نظر داشته باشد و اگر بتواند تلافى كند و بايد بچنين شخصى گفت چند روزى از اين ناشكرى خود و كفران نعمت الهى در دنيا بهره‌بردارى كن كه بالاخره تو از اهل آتش جهنمى و بايد بسوزى در آن و آيا چنين شخصى خوبست يا كسيكه در ساعاتى از شب مشغول بنماز و قنوت و سجود و قيام در پيشگاه الهى است از ترس عذاب قيامت و اميد برحمت خدا كه بهترين حالات اهل ايمان است چنانچه در علل از امام باقر عليه السّلام در اين آيه نقل شده كه مراد نماز شب است و آيا كسانيكه داراى ايمان و اعتقاد بصدق وعده حق ميباشند مساوى هستند در فضيلت و شرافت و سعادت دنيا و آخرت با كسانيكه متزلزل و شاك و جاهل و غافلند و در روايات ائمه اطهار قانت در آناء ليل بامير المؤمنين عليه السّلام و متمتّع بكفر خود قليلا بمخالف او و كسيكه نسبت سحر به پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله ميداد و متضرّر ميشد و توبه ميكرد و فراموش مينمود و شكّاك بود تأويل شده است و الّذين يعلمون را بخودشان و الّذين لا يعلمون را بدشمنانشان و اولو الالباب را بشيعيانشان تفسير فرموده‌اند و معلوم است كه تذكّر و اتّعاظ باين مواعظ و نصايح مخصوص باهل ايمان و عقول صافيه از كدورات است و در اينجا از امام حسن مجتبى عليه السّلام نقل شده و نيز قمى ره فرموده كه مراد از اولو الالباب‌

جلد 4 صفحه 488

اولو العقول است و در خاتمه خداوند به پيغمبر خود دستور فرموده كه اهل ايمان را امر بتقوى و اطاعت خدا فرمايد و نويد دهد ايشان را بآنكه كسيكه در دنيا خوبى كند خواه در باره خود بعبادت و اطاعت خدا و خواه در باره غير بدستگيرى و اعانت خداوند باو در دنيا و آخرت جزاى خير عنايت خواهد فرمود و جزاى خير در دنيا از قبيل صحّت و عافيت و امنيّت و اطمينان قلب بمواعيد الهيه است و براى جزاى دنيوى كه عطا فرموده از اجر اخروى او كاسته نخواهد شد و اگر در بلدى نتواند بوظائف دينى خود قيام نمايد و مهاجرت كند از آن بلد خداوند كفالت امور او را خواهد نمود و چون او كار خوبى كرده خدا هم جزاى خوب در دنيا و آخرت باو خواهد داد و چون او صبر نموده بر اطاعت خدا و مشقت هجرت از وطن و توقف در غربت خداوند باو بقدرى اجر ميدهد كه كسى از عهده حساب آن نمى‌تواند بيرون آيد و عياشى ره از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم فرمود كه وقتى منتشر شود و منصوب گردد ديوانها و ميزانهاى اعمال منتشر نشود و منصوب نگردد براى اهل بلا ديوان و ميزانى و اين آيه را تلاوت نمود و در كافى از آن حضرت بدخول اهل صبر در بهشت بدون حساب تفسير شده است و كلمه يرضه در اصل يرضاه بوده است و الف در جواب شرط بجزمى ساقط شده است و باشباع ضمّه و سكون‌ها نيز قرائت نموده‌اند و ليضلّ عن سبيله بفتح يا نيز قرائت شده و در هر حال لام براى بيان عاقبت است نه تعليل و تخويل اعطاء تفضلى است كه از باب استحقاق نباشد و ظاهرا مراد از نسيان منظور نداشتن باشد نه فراموشى واقعى و اللّه اعلم‌

أَمَّن‌ هُوَ قانِت‌ٌ آناءَ اللَّيل‌ِ ساجِداً وَ قائِماً يَحذَرُ الآخِرَةَ وَ يَرجُوا رَحمَةَ رَبِّه‌ِ قُل‌ هَل‌ يَستَوِي‌ الَّذِين‌َ يَعلَمُون‌َ وَ الَّذِين‌َ لا يَعلَمُون‌َ إِنَّما يَتَذَكَّرُ أُولُوا الأَلباب‌ِ «9»

آيا كسي‌ ‌که‌ ‌او‌ ‌در‌ عبادت‌ ‌است‌ ‌در‌ ساعات‌ شب‌ سجده‌ ميكند و قيام‌ بعبادت‌ دارد و ‌از‌ عذاب‌ آخرت‌ حذر ميكند و برحمت‌ ‌خدا‌ اميدوار ‌است‌ بگو آيا مساوي‌ هستند كساني‌ ‌که‌ ميدانند و كساني‌ ‌که‌ نميدانند جز ‌اينکه‌ نيست‌ باين‌ عدم‌ تساوي‌ متذكر ميشوند صاحبان‌ لب‌ّ و عقل‌.

أَمَّن‌ هُوَ قانِت‌ٌ آناءَ اللَّيل‌ِ عطف‌ بجمله قبل‌ ‌است‌ ‌که‌ ميفرمايد قُل‌ تَمَتَّع‌ بِكُفرِك‌َ قَلِيلًا إِنَّك‌َ مِن‌ أَصحاب‌ِ النّارِ ‌اينکه‌ بهتر ‌است‌ ‌ يا ‌ ‌آن‌ كسي‌ ‌که‌ ‌در‌ آنات‌ شب‌ ‌از‌ اول‌ شب‌ ‌تا‌ بصبح‌ اشتغال‌ بعبادت‌ دارد.

ساجِداً وَ قائِماً بخاك‌ ميافتد بحال‌ سجده‌ و بپا ميايستد ‌براي‌ نماز.

يَحذَرُ الآخِرَةَ وَ يَرجُوا رَحمَةَ رَبِّه‌ِ ‌بين‌ خوف‌ و رجاء نه‌ امن‌ ‌من‌ مكر اللّه‌ دارد و نه‌ ياس‌ ‌من‌ روح‌ اللّه‌ ‌که‌ ‌در‌ اخبار زيادي‌ داريم‌ ‌که‌ مؤمن‌ بايد ‌بين‌ خوف‌ و رجاء ‌باشد‌ ‌در‌ بعض‌ ‌آنها‌ ميفرمايد خوف‌ و رجاء مساوي‌ ‌باشد‌ ‌که‌

‌لو‌ وزن‌ احدهما ‌لم‌‌-‌ يترجح‌ ‌علي‌ الاخر

‌در‌ بعضي‌ ‌آنها‌ دارد ‌که‌ رجاء ‌او‌ بيشتر ‌از‌ خوف‌ ‌باشد‌ (اقول‌) دو نظر ‌است‌ انسان‌ ‌اگر‌ بخود نگاه‌ كند ‌که‌ هيچ‌ گونه‌ استحقاق‌ رحمت‌ ندارد ‌هر‌ چه‌ هست‌ تفضل‌ ‌است‌ و ‌اگر‌ ‌براي‌ يك‌ معصيت‌ جهنم‌ رود استحقاق‌ دارد باعث‌

جلد 15 - صفحه 291

خوف‌ ميشود و ‌اگر‌ نظر برحمت‌ واسعه الهي‌ داشته‌ ‌باشد‌ باعث‌ رجاء ميشود ‌از‌ امير المؤمنين‌ مرويست‌ عرض‌ كرد پروردگارا ‌اگر‌ فرداي‌ قيامت‌ بفرمايي‌ ‌من‌ تمام‌ اهل‌ محضر ‌را‌ بهشت‌ ميبرم‌ جز يك‌ نفر ‌علي‌ ميترسد ‌آن‌ يك‌ نفر ‌علي‌ ‌باشد‌ و ‌اگر‌ بفرمايي‌ تمام‌ ‌را‌ جهنم‌ ميبرم‌ جز يك‌ نفر ‌علي‌ اميدوار ‌است‌ ‌که‌ ‌آن‌ يك‌ نفر ‌علي‌ ‌باشد‌.

قُل‌ هَل‌ يَستَوِي‌ الَّذِين‌َ يَعلَمُون‌َ وَ الَّذِين‌َ لا يَعلَمُون‌َ إِنَّما يَتَذَكَّرُ أُولُوا الأَلباب‌ِ اخبار بسياري‌ داريم‌ ‌که‌ ‌الّذين‌ يعلمون‌ ائمه طاهرين‌ هستند و ‌الّذين‌ ‌لا‌ يعلمون‌ اعداء ‌آنها‌ و اولوا الالباب‌ شيعيان‌ ‌آنها‌ هستند و مكرر گفته‌ايم‌ ‌که‌ اخبار مصداق‌ اتم‌ ‌را‌ بيان‌ ميفرمايد منافي‌ ‌با‌ عموم‌ ‌آيه‌ نيست‌

العلم‌ نور يقذفه‌ اللّه‌ ‌في‌ قلب‌ ‌من‌ يشاء

علم‌ چراغ‌ عقل‌ ‌است‌ و جهل‌ تاريكي‌ قلب‌ ‌اگر‌ چشم‌ قلب‌ باز ‌باشد‌ كور نباشد و چراغ‌ علم‌ ‌هم‌ روشن‌ ‌باشد‌ و درب‌ چشم‌ ‌هم‌ بسته‌ نباشد و پرده‌ و حجاب‌ ‌هم‌ روي‌ آينه قلب‌ نيفتاده‌ ‌باشد‌ بنور علم‌ حقايق‌ ‌را‌ عقل‌ درك‌ ميكند و الا ‌اگر‌ چراغ‌ نباشد ‌ يا ‌ چشم‌ عقل‌ كور ‌باشد‌ ‌ يا ‌ هوي‌ و هوس‌ روي‌ چشم‌ ‌را‌ بسته‌ ‌باشد‌ ‌ يا ‌ معاصي‌ صفحه قلب‌ ‌را‌ سياه‌ كرده‌ ‌باشد‌ ‌در‌ ظلمت‌ و ضلالت‌ گرفتار ميشود و ميرود ‌تا‌ درك‌ اسفل‌ نار.

]

(آیه 9)- آیا عالمان و جاهلان یکسانند؟ در این آیه از روش مقایسه- که روش شناخته شده قرآن برای تفهیم مسائل مختلف است- استفاده کرده، می‌گوید:

آیا چنین کسی با ارزش است «یا کسی که در ساعات شب به عبادت مشغول است، و در حال سجده و قیام، از عذاب آخرت می‌ترسد و به رحمت پروردگارش امیدوار است» (أَمَّنْ هُوَ قانِتٌ آناءَ اللَّیْلِ ساجِداً وَ قائِماً یَحْذَرُ الْآخِرَةَ وَ یَرْجُوا رَحْمَةَ رَبِّهِ).

آن انسان مشرک و فراموشکار و متلون و گمراه و گمراه کننده کجا و این انسان بیدار دل و نورانی که با خوف و رجاء خدا را می‌خواند، کجا؟! تکیه روی ساعات شب به خاطر آن است که در آن ساعات حضور قلب بیشتر و آلودگی به ریا از هر زمان کمتر است.

ج4، ص214

در دنباله آیه پیامبر را مخاطب ساخته، می‌فرماید: «بگو: آیا کسانی که می‌دانند با کسانی که نمی‌دانند یکسانند»؟! (قُلْ هَلْ یَسْتَوِی الَّذِینَ یَعْلَمُونَ وَ الَّذِینَ لا یَعْلَمُونَ).

نه، یکسان نیستند «تنها خردمندان متذکر می‌شوند» (إِنَّما یَتَذَکَّرُ أُولُوا الْأَلْبابِ).

گر چه سؤال فوق سؤالی است وسیع و گسترده ولی اشاره‌ای است به سؤال قبل یعنی آیا کسانی که می‌دانند آن مشرکان لجوج و کوردل با این مؤمنان پاک و روشن ضمیر و مخلص نابرابرند با کسانی که از این واقعیت روشن آگاه نیستند مساویند؟

این جمله جزء شعارهای اساسی اسلام است که عظمت مقام علم و عالمان را در برابر جاهلان روشن می‌سازد، و معلوم می‌شود این دو گروه نه در پیشگاه خدا یکسانند، و نه در نظر خلق آگاه، نه در دنیا در یک صف قرار دارند، و نه در آخرت، نه در ظاهر یکسانند و نه در باطن.

علم در این آیه و آیات دیگر قرآن به معنی دانستن یک مشت اصطلاحات یا روابط مادی در میان اشیاء، و به اصطلاح «علوم رسمی» نیست، بلکه منظور از آن معرفت و آگاهی خاصی است که انسان را به «قنوت» یعنی اطاعت پروردگار، و ترس از دادگاه او و امید به رحمت خدا دعوت می‌کند، این است حقیقت علم، و علوم رسمی نیز اگر در خدمت چنین معرفتی باشد علم است، و اگر مایه غرور و غفلت و ظلم و فساد در ارض شود «قیل و قالی» بیش نیست.